Wat zien we wanneer we kijken? Wat horen we wanneer we luisteren? Omgeving, herinnering en verwachting bepalen de speelruimte van onze interpretatie. Vaak is er maar weinig nodig om die speelruimte te veranderen. Soms zijn de beelden complexer en moeten we de observator in onszelf een handje helpen door een scène of een klank te isoleren van zijn omgeving – of zelfs te manipuleren.
Dit lijkt een beetje op een kangoeroe is een parcours waarmee we het publiek en onszelf willen oefenen om voorbij de eerste indruk te kijken, associaties te zoeken en bekoord te worden door minimale gebeurtenissen op plekken waar je die niet verwacht. Met behulp van muziek en theater wordt langs een parcours door een alledaagse stadswijk op verschillende plaatsen een stuk van de realiteit opnieuw afgebakend. We spelen met zichtlijnen of bevriezen een situatie. We sturen de blik van de toeschouwer door muziek of door kleine interventies waarvan nooit precies duidelijk is in hoeverre ze toevallig dan wel theatraal zijn.
Wat is er bijvoorbeeld aan de hand in het bovenstaande beeld van kunstenaar Jeff Wall?
De setting is duidelijk die van een weinig spectaculaire, voorstedelijke omgeving.
De vier mensen zijn gevangen in het ogenblik dat de fotograaf heeft gekozen. Is het geënsceneerd? Is het toevallig? Hoe zijn die mensen in deze situatie beland? Hoe zou het verder kunnen gaan? Dit zijn vragen die worden opgeroepen door de kadrering en door het moment. Zwerm en Bad van Marie gaan op zoek naar dergelijke plekken in de stad, plekken die met een kleine ingreep kunnen kantelen in iets nieuws. Naar analogie met de voorstelling De Rally van Bad van Marie stippelen we een parcours uit doorheen een welbepaald stadsdeel. Met behulp van muziek, fotografie en theater wordt langs dit parcours op een tiental plaatsen een stuk van de realiteit opnieuw afgebakend. Dat kan zijn door zichtlijnen te bepalen en kaders te bevriezen zoals een fotograaf, de blik te sturen door muziek en door kleine interventies waarvan nooit precies duidelijk is in hoeverre ze toevallig dan wel theatraal zijn.
Dit lijkt een beetje op een kangoeroe (vrij naar Banksy) is een parcours waarmee we het publiek en onszelf willen oefenen om voorbij de eerste indruk te kijken, associaties te zoeken en bekoord te worden door minimale gebeurtenissen op plekken waar je die niet verwacht. Om die reden kiezen we bewust voor een stadsdeel met een alledaagse uitstraling. Het wegnemen van de scheidingslijn tussen publiek, passant, muzikant en acteur vergroot de kans op toeval en twijfel. Het helpt ons om, geholpen door een aantal vervreemdende beelden, scènes en soundtracks, verwonderd te raken over de welbekende en alledaagse stad.
“Er is geen andere reden om te reizen dan om die momenten van onverklaarbaar licht, dan om de geur van de morgendauw, dan om de samenkomst van kleuren, er is geen andere reden om te reizen dan om die momenten waarop alles opnieuw wordt geboren” Xavier de Maistre (1763-1852)
Dit lijkt een beetje op een kangoeroe wil een impuls zijn om te reizen in je hoofd. Het avontuur zit niet in de bestemming, maar in de associatie en het daarmee gepaarde wegdromen. De inzet van deze voorstelling is om de toeschouwer te wapenen tegen de dagelijkse vanzelfsprekendheid en zijn eigen welbekende straat te zien zoals een reiziger die zou zien: voor de eerste keer, fris en vol verwarrende mogelijkheden.
We zoeken naar de raakpunten tussen muziek, theater en fotografie waarbij we elk met ons eigen expertiseveld aan de slag gaan met een medium dat geen deel uitmaakt van onze core business, namelijk ‘het fotografische beeld’. Waarmee we in de werkwijze ook onze eigen vanzelfsprekendheden op losse schroeven trachten te zetten.
De fotograaf bevriest het beeld en bakent het af. Wij daarentegen leggen het beeld op geen enkel moment stil, maar sturen het door muziek en acteurs in te zetten. Op die manier creëren we een ervaring met de kwaliteit van een ‘fotografisch beeld’ zonder de hulp van een camera. Zoals er bij een goede foto een mooie balans is tussen concrete informatie en associatieve invulling, waken we er met dit project eveneens over dat die balans gewaarborgd blijft (denotatie/connotatie).
De inzet van dit project is niet zozeer om de schoonheid van een gebouw, skyline of park te benadrukken. Schoonheid is aangenaam, maar ook bekend en nodigt zelden uit tot een heroverweging. We zoeken naar dat wat er verborgen ligt achter het mooie plaatje, om de toeschouwer langs een subtiel narratief dat ontstaat vanuit associatie te verleiden tot een andere manier van kijken en luisteren. Het feit dat we er voor kiezen om onze aandacht op het associatieve potentieel van een bepaalde locatie te richten en niet op de zichtbare buitenkant maakt het bovendien makkelijker de voorstelling te transponeren naar andere steden.
