Recensie

Mignon figuurtje ontroert
‘Vindevogel en Mignon leken elkaar vervaarlijk dichtbij. (…) Doe er nog eens de kleine gestalte, de onmiskenbaar kindvrouwaspekten van Vindevogel, de sprookjesachtige tekstflarden bovenop, en het beeld werd kompleet. (…)
De Gentenaar – 12/12/1988

‘De theatervoorstelling benadert het Mignon-personage vanuit een zo breed mogelijk perspektief. Alleen in de symbiose tussen beeld, beweging en muziek krijgt dit complexe wezen immers daadwerkelijk gestalte. (…) Sterk, pakkend was dat. Het smaakt naar meer.’
De Gentenaar – 9/2/1989

‘De muziek mag in deze theaterproduktie dan wel heel belangrijk zijn, Mignon is méér dan dat. Paul Peyskens slaagt er in een aangrijpende voorstelling te maken waar de teksten van Tsjechow, Shakespeare, Barthes en Goethe, de autentieke akteerprestaties, het decor en de muziek wonderwel in elkaar vloeien en een prachtig geheel vormen. (…) Met Mignon leveren Vindevogel en Peyskens een ontroerend mooie voorstelling af.’
S.I.C. – 14/2/1989

Alleen wanneer Vindevogel zingt, gebeurt er iets, zoals er soms iets gebeurt tussen de andere akteurs, of met de pianist, maar dan apart van de muziek. (…) Geen muziekteater dus, maar muziek nààst teater en daardoor zijn betekenis verliezend al wordt er in de afzonderlijke onderdelen voortreffelijk geakteerd en gezongen.
Wim Van Gansbeke, Studio Brussel – 20/2/1989

‘Je voelt dat deze Mignon een theatergedicht had kunnen worden. Geen verhaal, maar tonen hoe emoties kunnen worden omgezet in mimiek, gestiek, stem, beweging, zang. Tonen ook hoe eerlijkheid en pose dooreenlopen. (…) Maar de kleine theatrale subtiliteiten hebben te weinig hechting met elkaar. Zo komt het dat – paradoksaal genoeg – uiteindelijk toch het recital-aspekt het boeiendst is.’
Fred Six, De Standaard – 22/2/1989

‘Judith Vindevogel weet zich immers te omringen met vakmensen die elk op zich de moeite lonen.(…) Zo zit de hele produktie vol verwachtingen die niet of nauwelijks ingelost worden. De toeschouwer moet zich tevreden stellen met de wetenschap dat hier veel talent is samengebracht dat post-modernistisch gladgestreken verder glijdt.’
Roger Arteel, Knack – 1/3/1989

‘Hoogtepunt was het met Marianne Pousseur gezongen Nur wer die Sehnsucht kennt… Je hoorde een leeuwerik en een nachtegaal, die met humor en verstand dat heimwee relativeerden en tegelijk bloedserieus namen, attent begeleid door pianist Koen Kessels. Maar ook als er niet gezongen werd was Judith Vindevogel, het brein achter de voorstelling, een genot om te zien. (…) Een formidabele podiumpersoonlijkheid in een korte voorstelling waaruit de helft nog weg zou kunnen. Maar voor wat je dan overhoudt ruil ik graag een heel seizoen in van gezelschap X te Y.’
Martin Schouten, Volkskrant – 4/3/1989

‘Het project Mignon is bijwijlen teder en ontroerend, grappig en tragisch, hoe dan ook het is vooral een sfeerstuk. De verschijning van Judith Vindevogel met haar krachtige sopraanstem brengt deze sfeer van pure esthetiek overtuigend op de planken, want Judith Vindevogel blijkt niet alleen over uitgebreide vokale mogelijkheden te beschikken, maar ook over een verrassende toneelvastheid.’
Gazet van Antwerpen – 7/3/1989

Mignon, het gevoelige en o zo mooie muziekteaterprojekt van Judith Vindevogel en Paul Peyskens. (…) Een heel andere sfeer spreekt uit de erg rijke en breekbare voorstelling ‘Mignon’ (…). Na één keer bekijken, heb je de volledige inhoud van deze voorstelling niet te pakken. Gevoelsmatig kan je allen maar konstateren dat hier iets heel broos op de scène is gezet.
De Morgen – 8/4/1989

‘Paul Peyskens en Judith Vindevogel maakten van dit Mignon-figuurtje een ontroerende theatervoorstelling. (…)Judith Vindevogel is behalve een actrice vooral een sublieme zangeres die met haar sopraanstem precies dat effect weet op te roepen dat ze beoogt. (…) Voor liefhebbers van het lied en de ingehouden lach is Mignon een lyrische voorstelling, ingetogen, maar vol humor.’
Eric Korsten, ’t Lichte magazine – juni 1989

‘De muziek heeft uiteindelijk de doorslag gegeven, de momenten die het meest indruk hebben gemaakt waren toen dat Judith Vindevogel alleen met haar pianist Koen Kessels, aan het zingen was. Ze heeft geen grote stem, maar wel een stem vol expressie, en het is een kwetsbaar wezentje in een platvloerse wereld.’
Radio interview met Lucas Huybrechts, BRT 1 programma “Tussendoor” – 16/12/1989