Want zo was het nog nooit’ nu te bekijken in de Bourlaschouwburg
Het muziektheatergezelschap Walpurgis bestaat ruim twintig jaar. Mogelijk is deze producent voor de sporadische theaterbezoeker wat minder bekend maar op hun palmares prijken toch al heel wat prachtige ensceneringen zoals o.a. ‘De bruiloft’ (coproductie deRoovers). Het is een collectief waar de zanger als maker en uitvoerder centraal staat. Zo is het niet anders bij hun nieuwste creatie ‘Want zo was het nog nooit’. Voor dit project vertrokken de makers bij de gedichtencyclus ‘Das Mariënleben’ van Rainer Maria Rilke en de toonzetting daarvan door Paul Hindemith. Toegegeven, op het eerste zicht geen hapklare brok. Maar nog steeds blijft, ongekend is onbemind, daarom gingen we kijken of beter nog, luisteren en kijken. Wij woonden een opvoering bij in de Bourlaschouwburg. Een groot podium voor de frêle zangeres Judith Vindevogel. Zij voert de zangpartij solo uit onder begeleiding van de pianist Ludovic Van Hellemont. Het lijkt bizar maar zij vult de bühne integraal. Het is een genot haar te horen zingen. Ze weet hoe ze het publiek met haar loepzuivere stem kan inpalmen en doet dat dan ook voortreffelijk. Wij vonden dat het religieus thema een meerwaarde schonk aan het project. Dit laatste kon ook gezegd worden van het scenebeeld dat werd ontworpen door Stef Depover. De uitvoering van deze muzikale poëzie neemt niet al te veel tijd in beslag maar dat doet geen afbreuk aan onze theateravond. Simpel uitgedrukt, klein maar fijn en toch groots van impact.
De begeleidende bewegingsuitvoering, we durven het amper dans te noemen, door de Franse danser en choreograaf Ettienne Guilloteau kon ons minder bekoren. Maar zette daarentegen ook geen domper op het geheel.
KORT: Een zeer genietbare theaterervaring voor muzikale fijnproevers.
Mediawatchers.be – François Van de Brul
Muziektheater is vooral luisteren naar elkaar
Tijdens de Antwerpse Kleppers bracht theatercollectief Walpurgis voor de laatste keer Want zo was het nog nooit. Daarvoor haalde de toneelgroep haar inspiratie uit de gedichtencyclus Das Marienleben van de Duitse dichter Rainer Maria Rilke in een bewerking van componist Paul Hindemith. Sopraan Judith Vindevogel vertelt over haar ervaringen met muziektheater.
“De muziek uit Want zo was het nog nooit draagt zonder twijfel een twintigste-eeuwse klassieke stempel, maar het is zeker geen gemakkelijke muziek. De stemmen in Paul Hindemiths interpretatie van Das Marienleben lopen allemaal door elkaar. Toch hebben we geprobeerd om het met zang, piano en dans toegankelijk te maken.”
“Tijdens deze voorstelling staan we met zijn drieën op scène en de werking tussen ons is heel organisch. De zoektocht van danser en choreograaf Etienne Guilloteau lijkt heel erg op die van Hindemith. Hij liet zich vooral inspireren door de structuren van de muziek.”
“Bij muziektheater is het heel belangrijk om binnen een dialoog vooral te luisteren. Mensen luisteren tegenwoordig veel te weinig naar elkaar. Kijk maar naar de politiek. Ook met pianist Ludovic Van Hellemont heb ik echt in dialoogvorm gewerkt. Een doorsnee muzikant heeft geen theaterachtergrond, ik wel. Daarom leg ik de nadrukken ook anders.”
“Dans, toneel en muziek, van de verschillende ambachten heb ik al kunnen proeven. Het belangrijkste is de zoektocht naar wat hen verbindt. Een zanger denkt al gauw dat dans perfect de muziek moet volgen en benadrukken, maar het is veel interessanter om een gelaagdheid te creëren door het los te koppelen van elkaar. Dat maakt het geheel complexer. Als je op een podium staat als mens en niet alleen als een personage, ben je boeiender om naar te kijken.”
Antwerpsekleppers.be
